به یاد دارم در سال های نخست حضورم در حوزه علمیه قم، استاد محترمی همواره ما طلاب را به یک نکته مهم در امر تبلیغ رهنمون می ساخت. این توصیه که سال های سال در امر تبلیغ به کار ما طلاب آمده بود، بعدها در ابعاد دیگر زندگی اجتماعی معنا و مفهوم بیشتری یافت. آن استاد بزرگوار همواره به ما طلاب یادآور می شد که وقتی برای تبلیغ به نقطه ای از شهر یا روستایی می روید، سعی کنید هر آنچه از مشکلات و آسیب های آنجا را می بینید با زبان نرم و لین بیان کنید و به دلیل اینکه شاید خوشایند مسئول هیئت امنای مسجد یا دیگر دست اندرکاران مسجد و محله نباشد، در برابر آن سکوت نکنید.